Christmas is for kids as one old saying goes, but rather I think Christmas is for those who still believe and have faith. Majority of the children are still innocent and pure, still believing that hope is abundant and that Christmas is the time for joy and gifts. With Santa Clause giving them wonders and happiness in the forms of toys and trinkets. But how does Christmas look in the eyes of the street children where food and survival is their daily issue?
Frankly I don't know, since children are malleable of sorts, some would continue to hope and others would become jaded as their parents.
But for those who already grew up....
Christmas is for those who still believe I guess, and those who have faith in their fellow men. Sadly as we grow older these things fade, or left beneath what we deem as important, like money, material resources and what nots. Sad but true, but often these things that we set as priorities are the necessities that we need/want for what we see as essential to have a comfortable life. Some rich individuals still believe since these wants/needs are already fulfilled though some of them forget, that they can look for these since they already have the resources. Sadly some of them do forget and blame those of the lower statuses of being calloused, but I ask, if they already have food in their stomachs would they be so calloused?
Still, I don't know, for we are human, and our reactions are often our own and not what we usually expect.
And for me?
Maybe I still believe that there is still hope. Working inside a hospital made me realize that there are still few willing to help even with meager resources, even with little compensation and often none at all. And maybe there is a Christmas for all, after these trying times.
Friday, December 23, 2011
Monday, November 7, 2011
Walking
So as he tries to drown his sorrow with romantic films and sweet promises of love everlasting, his consciousness spoke to him.
"When will you wake o' deadman walking?
When will you walk again and pretend that everything is dead and for the crow's taking?
When will you take a bite from the flesh that was quivering?"
Still the man, kept on looking through the glass screen of moving pictures and allusions of happiness that was supposedly there for the taking. His consciousness spoke to him again:
"O' deadman walking, when will you see that humanity has forsaken you;
That what was yours was taken?
That your sins not forgiven?
When will you realize o' deadman walking that only in death your purposed was quickened?
Still the man, gazed, with tears flowing in his eyes, his hand slowly rises to his chest and then he answered.
"I often thought of myself as a deadman walking
Till I realized that pain was there as my heart was beating
And for the time that there was only crying
I found myself lost and longing
Maybe I AM a deadman walking, long forsaken
But still with this world I could not leave those who were broken
For those who are left as rag dolls know the feeling of loneliness
And often they are the ones capable of kindness
And so his consciousness left him in his wanton sorrow, knowing that somehow, this man is not a deadman walking.
"When will you wake o' deadman walking?
When will you walk again and pretend that everything is dead and for the crow's taking?
When will you take a bite from the flesh that was quivering?"
Still the man, kept on looking through the glass screen of moving pictures and allusions of happiness that was supposedly there for the taking. His consciousness spoke to him again:
"O' deadman walking, when will you see that humanity has forsaken you;
That what was yours was taken?
That your sins not forgiven?
When will you realize o' deadman walking that only in death your purposed was quickened?
Still the man, gazed, with tears flowing in his eyes, his hand slowly rises to his chest and then he answered.
"I often thought of myself as a deadman walking
Till I realized that pain was there as my heart was beating
And for the time that there was only crying
I found myself lost and longing
Maybe I AM a deadman walking, long forsaken
But still with this world I could not leave those who were broken
For those who are left as rag dolls know the feeling of loneliness
And often they are the ones capable of kindness
And so his consciousness left him in his wanton sorrow, knowing that somehow, this man is not a deadman walking.
Monday, May 16, 2011
Patay sindi
Kapitolo 1: Patay sinding Ilaw
Mga patay sinding bituin.... Bituin binubuhay ng milyong milyong mga partikulo ng hangin na pinapagalaw ng kuryente na ummikot sa isang silindrikong tubo ng salamin. Patay sindi sila, sa binabaybay kong kalsada ng magulong gubat na tawagin nila ay Quezon City.
Patay sinding mga artipisyal na bituin. Ito pa rin ang nakikita ko sa kalsada kong binabaybay. At sa sinag ng mga bituing ito, nakikita ang kabataan na natutulog, nangangalakal sa kalsada. Mga batang tulad ng bituing patay sindi, dahan dahang nawawala ang pag asang kuminang ng mas maliwanag. At ang tanging matitira na lamang ay ang kadiliman at pagtapon ng lipunan sa isang madilim na tabi...
Patay sinding mga bituin... Tuloy pa rin ang pagbaybay ko sa kalsadang patay sindi ang liwanag... Ngunit sa ilalim nito ay di mga bata, kung di mga kababaihan na pinupuhuanan ang kanilang kabataan para kumita ng pera. Inaalok ang kanilang kagandahan, kabataan para sa katas na nagpapatakbo ng mundo: pera. At ang kabataan at kagandahan ay parang isang kisap matang nawawala sa ilalim ng mga patay sinding ilaw. Tila ba ilusyon na dala ng liwanag at dilim, na mabilis nagpapalit bawat pintig ng ilaw.
At sa pag dating ko sa aking lumang kwarto, na tuloy ang liwanag. Nakikita ko ang kinabukasan na sanay makamit ng lahat ng tao, maliwanag, tuloy tuloy... Pero, naisip ko na tila bang nasa isang imitasyong liwanag lamang ako, kung saan kulang pa din ang liwanag, kulang ang maabot para maikalat sa iba; at limitado ang lugar kong ginagalawan.
At pag higa ko, naisip ko ang bukas, ang unang patak ng higanteng bituin na umiilaw sa buong kalangitan. At bukas, may liwanag pala na magpapakita ng kalangitan at ang kalayaan na dala nito.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`
Maikling sanaysay Mula sa Quezon City
Mga patay sinding bituin.... Bituin binubuhay ng milyong milyong mga partikulo ng hangin na pinapagalaw ng kuryente na ummikot sa isang silindrikong tubo ng salamin. Patay sindi sila, sa binabaybay kong kalsada ng magulong gubat na tawagin nila ay Quezon City.
Patay sinding mga artipisyal na bituin. Ito pa rin ang nakikita ko sa kalsada kong binabaybay. At sa sinag ng mga bituing ito, nakikita ang kabataan na natutulog, nangangalakal sa kalsada. Mga batang tulad ng bituing patay sindi, dahan dahang nawawala ang pag asang kuminang ng mas maliwanag. At ang tanging matitira na lamang ay ang kadiliman at pagtapon ng lipunan sa isang madilim na tabi...
Patay sinding mga bituin... Tuloy pa rin ang pagbaybay ko sa kalsadang patay sindi ang liwanag... Ngunit sa ilalim nito ay di mga bata, kung di mga kababaihan na pinupuhuanan ang kanilang kabataan para kumita ng pera. Inaalok ang kanilang kagandahan, kabataan para sa katas na nagpapatakbo ng mundo: pera. At ang kabataan at kagandahan ay parang isang kisap matang nawawala sa ilalim ng mga patay sinding ilaw. Tila ba ilusyon na dala ng liwanag at dilim, na mabilis nagpapalit bawat pintig ng ilaw.
At sa pag dating ko sa aking lumang kwarto, na tuloy ang liwanag. Nakikita ko ang kinabukasan na sanay makamit ng lahat ng tao, maliwanag, tuloy tuloy... Pero, naisip ko na tila bang nasa isang imitasyong liwanag lamang ako, kung saan kulang pa din ang liwanag, kulang ang maabot para maikalat sa iba; at limitado ang lugar kong ginagalawan.
At pag higa ko, naisip ko ang bukas, ang unang patak ng higanteng bituin na umiilaw sa buong kalangitan. At bukas, may liwanag pala na magpapakita ng kalangitan at ang kalayaan na dala nito.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`
Maikling sanaysay Mula sa Quezon City
Sunday, January 9, 2011
Manong, pasakay nga?
Ito ay mga lathalin bunga ng pag sakay at baba sa mga pampublikong sasakyan, mga rides sa perya (na nakakatakot) at amusement park. Kung saan makikita ang usad ng buhay, taas man o baba, pasikot-sikot man o sa malalim na baha. Ito siguro ang buhay ayon sa pag sakay sa agos ng buhay.
Manong Pasakay nga? Pangatalong lathain ni
Michael Alianza
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Chapter 1: PNR
Pssssshhhhh....
Pumasok ako sa bagong tren ng PNR. Sinalubong ako ng malamig na hangin mula sa loob. Maluwang ang pasilyo, maayos ang upuan, may hawakan para sa mga taong nakatayo. Malayo sa kinukwento ng mga magulang ko tungkol sa lumang PNR.
Whiiirrrrr
Sabay tutok sa akin ng aircon. Malamig na hangin, masarap sa pakiramdam...
At habang umuusad ang tren, napansin ko sa bintana ang mga bakas ng mga taong tumira sa mga baring-barong, ang mga nakadikit na larawan, tira-tirang mga poste ng kanilang bahay. mga pagtatapat ng pag-ibig sa isa't.
Isang pagtatapat ng pag-ibig sa pader.... Makulay, pero kupas at tila napaglumaang marka ng isang nakaraang ayaw malimutan. Di ko alam kung bakit, pero napatitig ako sa guhit at pintura sa pader. Simple lang ang pagkakaguhit nito, makapal ang mga linya at letra, nasa tapat ng isang hagdan. At sa tuktok ng hagdan ay isang larawan ng kagubatan. At ito ay nasa loob ng pinakamaliit na tira ng barong-barong sa buong byahe.
At sa pagtuloy ng tren palayo, inikot ko ang ulo ko palayo sa larawan, inisip ang nakaraan nito, ang importansya nito sa pamilya o sa mga taong tumiro sa pinakamaliit na barong barong na iyon. At sa di matigilang pag -alaala sa nakaraan, nasulyapan ko ang isang imahe ng nakalipas ng aking kaibigan.
JaS <3 Trish
Ito ay nakapaskil sa isang kanto ng isang maliit ng corkboard sa inuupuhang kwarto ni Yas. Pinalilibutan ang paligid ng corkboard ng mga larawan ng mga bulaklak na kung tawagin ni Yas na kakikayan ng Krish. Na habang sinasabi niya ang mga katagang yun, mapapansin mo sa kanyang mga mata ang liwanag ng pag-asa at kaligayahan. Ang pag asang ang relasyon na ito ay madadala sa susunod ng hakbang ng pag-aaral. At ang kaligayahan na may babalikan siyang lugar ng pagmamahal.
Pero tulad ng guhit na nakita sa tren; ito ay napaglumaan, napabayaan.
Sa di mapaliwanag na kadahilanan, hiniwalayan ni Krish si Yas, sakto bago simulan ni Yas ang medisina. At ang dating pag-asa at kasiyahan at napalitan ng kalungkutan at kadiliman. Sinubukan ni Yas na ibalik ang nakaraan, naki-usap, nagmaka-awa, nag sumamo, nabigo.
At tulad ng mga marka sa pader, ang mga bakas ng nakaraang pagtatapat ng pag-ibig ay nagmistulang puntod ng nakaraan, marka ng dating pag-asa at kaligayahan. Mga bagay na natira at napag iwanan.
Nasaan na ang corkboard? Di ko alam, pero ang alam ko, nakaraan na lamang siya na makikita ng ibang taong dumadaan sa kasalukuyan, naiwanan, natapon, binabaon sa limot. Pero sa makakikita nito, ano ang makikita nila? Ang nakadikit sa corkboard o ung magagamit na corkboard? Di natin alam, di ko na rin alam, pero ito ay nakaraan na.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Chapter 2: Chubibo
"Tila ba ako ay namulat, mula sa aking pagkakahibang;
Sa iyo giliw ko ako ay walang halaga...."
Gatilyo, Paramita
Yan ang tumutugtog sa MP3 player kong naghihingalo... Sakto, tsamba, na ito rin ang nararamdaman ko mula sa pinaka huling kong subok sa panliligaw. Ganun din tulad ng dati, nagsimula sa kaibigan, tinago, nagparamdam, nung malaman... Binasted.
Ilang beses na 'tong paulit ulit, tila bang asa chubibo ka; na un at un lang ang nakikita
mo, pero minsan tumataas ka o bumababa; pero pa-ikot ikot ka lang, walang pinatutunguhan.
"At hahamakin ang lahat makapiling ka lang
At di na 'kong aasa pang iibigin mo sinta.."
Gatilyo, Paramita
Yan din ang sinabi ko nun, pero napansin ko na wala ng patutunguhan ang pagpilit sa ayaw. Paglalo kong pinatagal ang pagsakay sa chubibo na ito, lalo lang akong masasaktan, lalo lang akong magmumukmok sa pwesto ko sa chubibo na tumigil na sa baba, na di na tumaas pero tuloy tuloy pa din ang pag-ikot. Kaya sigurong mas maganda nga yung gulong bilang modelo ng buhay; kung s'an, basta habang tumutuloy ang pag usad mo sa daan, tataas at baba ka. Di ka maiiwan sa iisang pwesto, di ka mapapako sa ilalim na tila bang doon na lang ang mundo mo iikot.
"Pag ibig ko'y iyong sasayangin,
Kay tagal kong nag tiis.. Kay tagal..."
Gatilyo, Paramita
Di naman siguro ako ganun katagal nag hintay pero na-isip ko na kung ano man ang mai-aalay ko, masasayang lang sa isang taong nakatingin na sa iba, kung baga hindi ka lumalabas sa kanyang natatanaw sa malayo o tila bang hindi ka pwedeng maging parte ng kanyang mga pangarap sa ngayon. Pero ano nga naman ako sa buhay niya na hingiing maging parte ako nun, di ba? Ano ba ako sa kanya? Hindi ko un natanong ng diretso sa kanya lalo ngayong marami akong iniisip. Nagpakasubsob na lang ako sa trabaho tulad ng dati at nangarap na sana maging OK na lang ang lahat pagnatapos ko ang trabaho. Malas lang, hindi.
Kaya ayun, kahit gaano man kaganda ung nakikita ko sa chubibo, kahit paikot-ikot lang na
sakit ito, kailangan ko ding bumababa at tumanda. Pasalamat na lang ako na kahit pa-paano
natuwa ako at natuto sa isang chubibo.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Teaser ng pangatlong compilation ko ng short stories, na sana matuwa kayo at ma-engganyo. May tatlo pang storyang di pa tapos na ida-dagdag dito, kaya unting hintay lang at mag iwan ng inyong komentaryo, para sa ikabubuti ng aking pagsusulat. :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Manong Pasakay nga? Pangatalong lathain ni
Michael Alianza
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Chapter 1: PNR
Pssssshhhhh....
Pumasok ako sa bagong tren ng PNR. Sinalubong ako ng malamig na hangin mula sa loob. Maluwang ang pasilyo, maayos ang upuan, may hawakan para sa mga taong nakatayo. Malayo sa kinukwento ng mga magulang ko tungkol sa lumang PNR.
Whiiirrrrr
Sabay tutok sa akin ng aircon. Malamig na hangin, masarap sa pakiramdam...
At habang umuusad ang tren, napansin ko sa bintana ang mga bakas ng mga taong tumira sa mga baring-barong, ang mga nakadikit na larawan, tira-tirang mga poste ng kanilang bahay. mga pagtatapat ng pag-ibig sa isa't.
Isang pagtatapat ng pag-ibig sa pader.... Makulay, pero kupas at tila napaglumaang marka ng isang nakaraang ayaw malimutan. Di ko alam kung bakit, pero napatitig ako sa guhit at pintura sa pader. Simple lang ang pagkakaguhit nito, makapal ang mga linya at letra, nasa tapat ng isang hagdan. At sa tuktok ng hagdan ay isang larawan ng kagubatan. At ito ay nasa loob ng pinakamaliit na tira ng barong-barong sa buong byahe.
At sa pagtuloy ng tren palayo, inikot ko ang ulo ko palayo sa larawan, inisip ang nakaraan nito, ang importansya nito sa pamilya o sa mga taong tumiro sa pinakamaliit na barong barong na iyon. At sa di matigilang pag -alaala sa nakaraan, nasulyapan ko ang isang imahe ng nakalipas ng aking kaibigan.
JaS <3 Trish
Ito ay nakapaskil sa isang kanto ng isang maliit ng corkboard sa inuupuhang kwarto ni Yas. Pinalilibutan ang paligid ng corkboard ng mga larawan ng mga bulaklak na kung tawagin ni Yas na kakikayan ng Krish. Na habang sinasabi niya ang mga katagang yun, mapapansin mo sa kanyang mga mata ang liwanag ng pag-asa at kaligayahan. Ang pag asang ang relasyon na ito ay madadala sa susunod ng hakbang ng pag-aaral. At ang kaligayahan na may babalikan siyang lugar ng pagmamahal.
Pero tulad ng guhit na nakita sa tren; ito ay napaglumaan, napabayaan.
Sa di mapaliwanag na kadahilanan, hiniwalayan ni Krish si Yas, sakto bago simulan ni Yas ang medisina. At ang dating pag-asa at kasiyahan at napalitan ng kalungkutan at kadiliman. Sinubukan ni Yas na ibalik ang nakaraan, naki-usap, nagmaka-awa, nag sumamo, nabigo.
At tulad ng mga marka sa pader, ang mga bakas ng nakaraang pagtatapat ng pag-ibig ay nagmistulang puntod ng nakaraan, marka ng dating pag-asa at kaligayahan. Mga bagay na natira at napag iwanan.
Nasaan na ang corkboard? Di ko alam, pero ang alam ko, nakaraan na lamang siya na makikita ng ibang taong dumadaan sa kasalukuyan, naiwanan, natapon, binabaon sa limot. Pero sa makakikita nito, ano ang makikita nila? Ang nakadikit sa corkboard o ung magagamit na corkboard? Di natin alam, di ko na rin alam, pero ito ay nakaraan na.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Chapter 2: Chubibo
"Tila ba ako ay namulat, mula sa aking pagkakahibang;
Sa iyo giliw ko ako ay walang halaga...."
Gatilyo, Paramita
Yan ang tumutugtog sa MP3 player kong naghihingalo... Sakto, tsamba, na ito rin ang nararamdaman ko mula sa pinaka huling kong subok sa panliligaw. Ganun din tulad ng dati, nagsimula sa kaibigan, tinago, nagparamdam, nung malaman... Binasted.
Ilang beses na 'tong paulit ulit, tila bang asa chubibo ka; na un at un lang ang nakikita
mo, pero minsan tumataas ka o bumababa; pero pa-ikot ikot ka lang, walang pinatutunguhan.
"At hahamakin ang lahat makapiling ka lang
At di na 'kong aasa pang iibigin mo sinta.."
Gatilyo, Paramita
Yan din ang sinabi ko nun, pero napansin ko na wala ng patutunguhan ang pagpilit sa ayaw. Paglalo kong pinatagal ang pagsakay sa chubibo na ito, lalo lang akong masasaktan, lalo lang akong magmumukmok sa pwesto ko sa chubibo na tumigil na sa baba, na di na tumaas pero tuloy tuloy pa din ang pag-ikot. Kaya sigurong mas maganda nga yung gulong bilang modelo ng buhay; kung s'an, basta habang tumutuloy ang pag usad mo sa daan, tataas at baba ka. Di ka maiiwan sa iisang pwesto, di ka mapapako sa ilalim na tila bang doon na lang ang mundo mo iikot.
"Pag ibig ko'y iyong sasayangin,
Kay tagal kong nag tiis.. Kay tagal..."
Gatilyo, Paramita
Di naman siguro ako ganun katagal nag hintay pero na-isip ko na kung ano man ang mai-aalay ko, masasayang lang sa isang taong nakatingin na sa iba, kung baga hindi ka lumalabas sa kanyang natatanaw sa malayo o tila bang hindi ka pwedeng maging parte ng kanyang mga pangarap sa ngayon. Pero ano nga naman ako sa buhay niya na hingiing maging parte ako nun, di ba? Ano ba ako sa kanya? Hindi ko un natanong ng diretso sa kanya lalo ngayong marami akong iniisip. Nagpakasubsob na lang ako sa trabaho tulad ng dati at nangarap na sana maging OK na lang ang lahat pagnatapos ko ang trabaho. Malas lang, hindi.
Kaya ayun, kahit gaano man kaganda ung nakikita ko sa chubibo, kahit paikot-ikot lang na
sakit ito, kailangan ko ding bumababa at tumanda. Pasalamat na lang ako na kahit pa-paano
natuwa ako at natuto sa isang chubibo.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Teaser ng pangatlong compilation ko ng short stories, na sana matuwa kayo at ma-engganyo. May tatlo pang storyang di pa tapos na ida-dagdag dito, kaya unting hintay lang at mag iwan ng inyong komentaryo, para sa ikabubuti ng aking pagsusulat. :)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Subscribe to:
Posts (Atom)
